Het is nu wel een klein beetje anders in Geldermalsen dan de vorige keer. Was vier jaar geleden nog alles in het openbaar, nu wordt alles in rondes en in commissiekamers gedaan. Een informateur in plaats van een voorzitter, verrassende uitkomsten al vanaf de verkiezingsuitslag. Er is immers gewonnen en verloren. Niet vanwege beleid maar vanwege, tja vanwege wat eigenlijk. Zowel coalitie als oppositie kent winnaars en verliezers. Landelijke effecten speelden een rol maar niet in voorspelbare mate: Twee grote partijen blijven over en de rest fungeert als twee-zetelpartijen. De vorige keer kwam de andere grote partij zelfs niet aan tafel, werd resoluut de deur gewezen en schuift nu ongehinderd aan en wordt vervolgens met grand d’ honneurs ongezien omarmd.
Stabiliteit, betrouwbaarheid en ervaring worden sleutelwoorden, mantra’s en scherprechters. Ronde na ronde worden afvallers bekend gemaakt – het deksel klapt open, kleurt rood en de kijker begrijpt: we zijn een ronde dichterbij de ontknoping.
En dan blijkt het gemeentehuis een Livadiapaleis als decor voor het eindspel. En net als in de tv-serie worden aanwijzingen subtiel gegeven: Een stukje in de krant (en menigeen gaat er vanuit dat er slecht geciteerd wordt), een 180 graden draai ‘stabiliteit’ noemen (is oude politiek en tegen dat concept is iedereen in lokale politiek allergisch voor) en uit het niets opduikende woordvoering (“Ik spreek -denk ik, namens iedereen” maar die bevestiging niet afwachten). “Het wordt groen”, weet de verslaggever al op de avond van de verkiezingen maar hij heeft dit proces al zo vaak meegemaakt en vertrekt.
Tot het slot, de finale, niet groots ‘en public’ maar via telefoon en 12 regels in een persbericht. Het proces van coalitievorming ten einde, als voorbode en als troost.
“En niets wordt wat men er van verwacht of had bedacht”, zo leert de geschiedenis ons en dus trekken wij een plan en werken ondertussen gewoon verder door aan een Sterk Geldermalsen
