De befaamde riedel: gemeenteraad heeft zich bezig te houden met strategische en tactische vraagstukken, zeg maar kaderstelling voor de gemeente. Strategisch niveau gaat over het ‘waarom’ en ‘waartoe’ en heeft dus betrekking op het probleem en het doel. Op tactisch niveau gaat over randvoorwaarden of criteria waaraan mogelijke oplossingen (moeten) voldoen. Uitvoering gaat over concrete oplossingen. Zeg maar het ‘hoe’ en ‘wat’. Daar gaat een gemeenteraad dus niet over. Daarvoor hebben we een apparaat aan deskundigen en het is aan de gemeentesecretaris en wethouder dat de uitwerking conform is.
Als de gemeenteraad zich buigt over inhoud van uitvoering en andere details, dan hoeft het gemeentehuis dat niet te doen. Dan gaan medewerkers zich druk gaan maken over strategische zaken. ‘Waarom doen we dit?’. ‘Welk probleem wordt eigenlijk opgelost?’. Dat betekent dat iedereen precies dát doet waar hij niet voor is aangenomen of gekozen.
Met burgerbesluitvorming, als het moderne Walhalla, wordt dat er niet duidelijker op, dan verdwijnt alleen het tegenwoordig schijnbaar verfoeide representerend niveau. Wat niet wil zeggen dat het niet de moeite waard is om te proberen, zoals wij in Geldermalsen hebben gedaan. Leefbaarheidsbudget van totaal een ton, pitches van initiatieven van, voor en door burgers, keuzes door burgers via krant, facebook en stembiljetten en eenvoudigweg uitbetaling door gemeente. Alleen aan de voorkant de raad; het besluit het zo te willen. Niet zonder slag of stoot natuurlijk, maar toch.
En welke projecten winnen? Tja die van de mondigen en de grote lobbykrachten, gericht op het eigen project. Niet de kleintjes, niet de timide, niet voor de ander.
Daar maak ik me dan zorgen om als raadslid, want als we de kwetsbaren willen helpen, wie pakt dan die rol, die strategisch belangrijke rol? Moeten we daarom de gemeenteraad ‘van leken’ niet alsnog beschouwen als de gewenste burgerbesluitvorming
Geplaatst op 30 mei 2016