Het is de tijd van het jaar, begrotingen van gemeenschappelijke regelingen passeren de revue. Sommige roepen van alles op behalve dat ‘gemeenschappelijke’. Niets nieuws want het onbehagen wordt vaak aangehaald in menig verslag, werkgroep en/of twitterbericht. Het is niet democratisch, of het staat te ver van de raad, of men klaagt dat de raad geen invloed heeft en wat al nog niet meer. In onze commissie grond wordt er vanavond eentje expliciet behandeld. En door de wijze waarop het lijkt soms meer een ‘vijandelijke’ regeling.
De reflex lijkt vooral: de eigen besluitvorming vergeten, de gemeenschappelijke regeling tot vijand te verklaren en iedereen en alles die er mee te maken heeft te wantrouwen. In zo’n setting wordt een directeur uitgenodigd die “eens even haarfijn mag uitleggen hoe ze er bij komen om zo’n tarief te vragen”.
Het vervolg laat zich raden, tenminste normaliter. De beschuldigde legt nog eens fijntjes uit dat de organisatie slechts uitvoert wat de raad heeft besloten, dat het uiteraard anders kan maar dat de raad dat dan moet besluiten, dat er wel rekening met landelijke ambities en voorschriften en met provinciale en met nog zo wat rekening moet worden gehouden, dus dat de geachte aanwezigen feitelijk mopperen op hun eigen gecreëerde dwangbuis.
En normaal gaat dat goed. Maar er waait een nieuwe wind en ratio is een slecht antwoord op de emotie, de commissieleden ontploffen en voor je het weet staat alles ter discussie. Het liefst lijkt men het hele idee te willen verscheuren en eigenhandig die dienst te gaan willen waarmaken. En dan is er de voorzitter. Die wikt, weegt en schorst. En praat en laat praten en herinnert een aantal sleutelspelers aan de spelregels van goed bestuur en afspraken. En eigenlijk moet de directeur heel snel weg voordat de goed bedoelende details nog verder amok oproepen. En het wordt later en later en niemand wil hetgeen iedereen wil. En dan komt het moment van berusting en een laatste poging iets geheel anders te regelen. Dan wordt het weer politiek. Twee uur verder en één gemeenschappelijke regeling is behandeld. Zo’n commissieavond. En toch is het leuk. Gemeenteraadpolitiek.
“Iedereen kan het”, entameert de lokale columnist.
(eerder geplaatst op Raadsledennieuws)