(Eerder geplaatst in Raadsledennieuws)
In samenwerking met Prodemos wordt in onze gemeente voor groep 7 en 8 Democracity gespeeld; leerlingen leren interactief hoe in een gemeenteraad democratische besluitvorming werkt. Verbazing en herkenbaarheid alom, ik beloof u.
Glunderende gezichten, het enthousiasme en de gedrevenheid. De konen en ogen als graadmeter. Of er een school met iPads, of windmolenpark voor stroom voor diezelfde iPads moet komen. Of er een politiebureau met heel veel cellen en heel veel politieauto’s moet zijn. Of niet. Brandweerkazernes en gemeentehuizen van onvoldoende belang: menig voorstel sneuvelt bij de jeugd met oog voor scholen, bejaardentehuizen en ziekenhuizen.
Als je je als raadslid nog niet realiseerde hoe belangrijk en ingewikkeld je representatieve rol is, welke mogelijkheid je hebt om gemeenschappelijke belangen in de wereld te katapulteren, loop dan even een gemeentehuis binnen waar kinderen het spel spelen.
Uit een en hetzelfde dorp -van verschillende scholen- krijg je zo een raad die vecht, waarbij men elkaar het daglicht niet gunt, danwel een raad waarbij de (fictieve) partijen elkaar opzoeken, samenwerken en aanvullen. Ontegenzeggelijk onder invloed van de juf; Nazit, spijt, kusje erop, soms trots, soms verdrietig en met de kennis dat het onafwendbaar gedaan is met het besluit en je het heft in eigen hand had -al was het maar een moment.
Feilloos vragen kinderen volgens de indeling van socioloog Max Weber zijn drie vormen van gezag en geven zij blijk van een intuïtief gevoel van mise en scene:
- Als u de baas bent, waarom is er een burgemeester nodig?
- Is er een opleiding voor raadslid en moet u het examen halen voordat u in de raad mag?
- Komt u in de raad als u belangrijke familieleden heeft?
Zolang democratie zo naturel, door kinderen wordt gekoesterd, koester ik de toekomst van onze democratie en tel tot tien voor de huidige twijfels.
