De term ‘reces’, zoals die in de politiek vaak gebruikt wordt, zet mensen nogal eens op het verkeerde been. Het lijkt alsof alles stilligt en iedereen vakantie houdt, de befaamde komkommertijd waarin klein lokaal leed jaarlijks zoals te welig tierend onkruid de krant haalt.
Tot de krant bericht over een uitspraak van de rechter over hoe wij in Geldermalsen omgaan met mensen die zorg nodig hebben. Die alarmbellen laat rinkelen, we staan als gemeenteraad immers voor een sociaal Geldermalsen. Waarin mensen die dat nodig hebben goede zorg en ondersteuning krijgen.
Een dag later is hier weer een ander artikel over en dan wordt je boos. Dan ga je bellen met je fractiegenoot. Dan zoeken we contact met mensen dichtbij het vuur. Dan horen we nog meer verhalen. Verhalen over hoe niet (goed) geluisterd wordt naar inwoners in nood. Verhalen die ook nog eens een herhaling lijken van wat wij hoorden tijdens het vorige zomerreces, waar wij destijds over aan de bel trokken en waarvan we overtuigd waren dat ze tot het verleden behoorden.
Dan stel je vragen. Eerst aan elkaar. Dan aan het college en dan, omdat je geen bevredigende antwoorden krijgt, via officiële artikel 33 vragen. Die overigens voor eenieder, net als de antwoorden, terug te lezen zijn op de website van de gemeente Geldermalsen. En als vervolgens half augustus de stukken voor de eerste officiële vergadering binnen komen stel je nog eens vragen.
En zo gaat dat ook met de proef van de Prorail, waarbij de slagbomen in Tricht, alleen op woensdag(!) de komende maanden zolang dichtgaan dat Prorail nu zelf zich ook zorgen maakt. Dus je stelt vragen, voor de veiligheid van kinderen en waarom de gemeente niet aan tafel zat en van niets wist.
En het heeft effect. Dus als je iets wil, doe mee en bereik iets met elkaar. Dat is het mooie van raadslid zijn, ook als anderen denken dat je op vakantie bent.