Honderd dagen zijn voorbij sinds de verkiezingen en ‘de coalitie zag dat het goed was’. De uitgestoken hand werd vooral een stopteken richting oppositie bij al te kritische momenten voor het prille college en zo werd het zomerreces zonder al teveel kleerscheuren gehaald. Honderd dagen zijn voorbij en een verslaggever van de Gelderlander verzucht naar actie.
Ik snap hem wel. Aan de honderd dagen ging een periode van honderd dagen verkiezingscampagne vooraf. Daarin vielen amper nog besluiten en alleen het toenmalige college ploeterde voort. Tweehonderd dagen kwamen dinsdag 1 juli samen in een raadsvergadering die twee dagen ging duren, waarin op de tweede dag de noten hard werden gekraakt, voordat ze op de burgemeesterborrel verzacht werden genuttigd. En het duurt weer (bijna) honderd dagen voor de volgende raadsvergadering plaatsvindt.
Driehonderd dagen behoedzaamheid, terwijl ontwikkelingen voortrazen en besluiten met grote gevolgen voor inwoners moeten worden genomen. Tijd voor reces, tijd voor reflectie. Tijd om een actieplan voor de komende periode te ontwikkelen, tijd om tijd te winnen. Edoch, het college heeft haar honderddagendag op 31 juli en dan is iederéén met reces. Als dat maar geen voorteken is.
