De wereld staat in brand. Ieder land is op dit moment wel op de een of andere manier betrokken geraakt in een of andere oorlog of conflict en daar helpt geen reces op lokaal politiek niveau aan. Dat reces biedt hooguit de ruimte voor lokale partijen en raadsleden om met elkaar te piekeren en te peinzen over wat er buiten het dorp gaande is, en wat dat dan weer voor het dorp betekent. Gelukkig vinden dat soort gesprekken veelvuldig plaats, overal, door menig verschillend raadslid. “Topdorp!” roept een buitenstaander vertwijfelt als deze een flard van zo’n gesprek opvangt.
De waarheid is natuurlijk dat we wel wat moéten doen, vanwege de wereldgebeurtenissen. Omdat we geen enclave zijn. Omdat we niet van steen zijn en niet blind zijn. Omdat wij met beide benen in deze wereld staan. U mag schamper doen over het domein van de losliggende stoeptegels voor raadsleden maar ondertussen kunnen we in Geldermalsen met amper goed fatsoen een Syrisch gezin opvangen. We kunnen immers al jaren voor geen fatsoenlijke huisvesting voor jonge mensen of voor financieel niet zo sterke schouders zorgen en onze arbeidsmigranten zitten ondertussen gewoon in een oude timmerfabriek en bestuurlijk vindt iedereen dat blijkbaar goed. De echte betrokkenen denken daar anders over en die groep is begrijpelijkerwijs groeiende. Zo leiden wereldspanningen tot lokale spanningen. Zo komt het asielprobleem sluipend en ontegenzeggelijk naar Geldermalsen en zo wordt het door onnodig laat acteren dé bedreiging voor het “topdorp” en de tien andere kernen; het hemd is immers nader.
