Wat vooraf gebeurde
Jeuken, mijn handen jeuken. Na jaren een vorm van retraite, met hooguit wat losse flodders op Twitter, Facebook en wat dies meer zij, is dan toch wel weer tijd om beschouwend terug te blikken, te reflecteren, er iets wijzer van te worden.
Terwijl de nieuwe gemeente afgelopen vier jaar zich struikelend naar een eenheid holde, en alles nog geleerd moest worden door iedereen, zat ik daar met een lichte leegte. Druppelgewijs komen de verleidingen binnen. Een stuk in de Koetjong, een terugblik vijf jaar na het AZC-drama, de landelijke verkiezingen, een telefoontje van een lid, activiteiten in het land, telefoontje van de voorzitter, vergaderingen voorzitten, steeds meer stukken lezen, kortom het broeit. En dan komen de verkiezingen, en groeien ambities en ik meld mij als kandidaat wethouder. Aan de andere kant zitten, bestuurlijk, meebouwen aan de toekomst van West Betuwe. De D66 west betuwe afdeling wikt, de nieuwe fractie beschikt: Ik word hun kandidaat tijdens de coalitieonderhandelingen en die onderhandelingen gaan voortvarend. Al na drie weken gaat het op een onstuimige lentedag om “puntjes op de i” en komt het akkoord ‘in beweging’ en daarmee ook mijn kandidatuur. Er ligt een goed akkoord, het doet recht aan de verschillen van de partijen, het doet recht aan de verschillende behoeften van inwoners en het doet recht aan de uniekheid van West Betuwe: 26 kernen, met rivieren en agrarisch land alom, met een bruisende economie en buitenmensen, volop buitenmensen. Niet alles is rozengeur en maneschijn en dus is er werk aan de winkel. Of ik daar aan mag bijdragen bepaalt de raad op 26 april als het externe onderzoek duidelijk maakt dat ik voldoende integer ben.
Zo start een nieuwe fase, een verandering die ik nu nog niet kan overzien maar waarbij reflectie immer helpt. Flarden daarvan zullen hier verschijnen als een “Lief Dagboek” want je kunt niet genoeg delen om de politiek transparant te maken. Zelfs als je dat niet kunt, kun je zelfs dat delen . De portefeuilleverdeling volgt 26 april, als de raad weet waar we aan gaan werken, als de raad toestemming aan wethouders geeft om voor hen zaken tot uitvoer te brengen, als we de mouwen opgestroopt hebben en met elkaar als een team gaan doen wat er staat. Het wordt een mooie opgave, het wordt een eer en ik zal mijn werk voor West Betuwe dan ook naar eer en geweten uitvoeren.
en het voelt weer even in die zeilboot, vroeger, samen met mijn zeilmaatje, koers uitzetten, tactiek bepalen, als eerste bij de boei willen zijn en bij het overstag gaan roep ik als stuurman: “Klaar om te wenden?, Ree!” Mijn eigen maatje leeft niet meer, vorig jaar zomer overleden, maar wat zou ze trots zijn op deze wende.
We gaan beginnen!
