Zes jaar en vier maanden, zo meld mijn LinkedIn account, ben ik nu raadslid en fractievoorzitter. De tijd vliegt. Soms lijkt het alsof ik net begonnen ben. Dat komt natuurlijk doordat alles uiteindelijk samenbalt tot op 1 avond in de maand; de raadsvergadering. Daar waar de apotheose van alle weken en voor ‘dinodossiers’ soms jaren, samenkomt. Zestig avonden tot op heden waar je vol adrenaline naar toe gaat, je vastklampt aan strohalmen en andere signalen. Zestig avonden waarin je stuurt, duwt, meegenomen wordt en en passant aan een bodemcompromis denkt. Zestig avonden die veelal met een sisser aflopen. Als je in de oppositie zit.
Dualisme is ‘not done’ in onze gemeenteraad, ondanks bezwerende formules van velen. Dualisme ‘is done’ door het college en dat maakt het onverwacht leuk. Ineens wordt een motie omarmd, hoeft niet ingediend. Suggesties uit beschouwingen worden stilzwijgend opgepakt, vormgegeven en uitgevoerd. Ik koester ze. Politiek zonder wapengekletter. Met rede in redelijkheid. Wederzijdse complimenten voor idee en uitvoering. Dualisme, ieder zijn rol, op basis van dezelfde bestuurlijke gedrevenheid voor het zorgen voor een samenleving. Het is het soort politiek voeren waar ik mij goed bij voel. Beter dan bij de eigen-liners en het ‘schoolpleinschelden’, als gemeenplaatsen in de eerste en tweede termijn van de vergadering.
De gemeenteraad van Geldermalsen is niet de plaats waar verzamelde kennis wordt gedeeld en uitgewisseld, die illusie ben ik al een tijdje kwijt. Gelukkig zijn de andere dinsdagavonden en soms woensdagavonden (en soms maandagavonden) gevuld met commissies of beeldvormende bijeenkomsten waar dat wel gebeurd. Gaandeweg steeds meer, steeds vaker. Je zou bijna vergeten dat je eigenlijk nog gewoon werk ernaast hebt, of een onderneming zoals in mijn geval. Wel eens omzet laten schieten om bij een ‘belangrijke vergadering’ te kunnen zijn. Stressen in de file, andere werkvergaderingen opschuiven en eerder van afspraken weggaan om er maar bij te zijn.
Het werkt verslavend, het is verslavend, het is alles absorberend. En er is altijd meer. Gesprekken met inwoners, discussies met professionals, kat-en-muis met journalisten, congressen, bestuurdersbijeenkomsten, regiopolitiek. De prijs is hoog. Soms te hoog, dan kost het teveel. Teveel risico, teveel relatie, teveel energie en fouten beginnen. “Verliefde katten vergeten zelfs de rijst op hun snorharen” schreef Bertus Aafjes in een fraai rechter Ooka-verhaal. Dan is het goed als het reces begint. Een genoeglijke borrel met de fractie en drie maanden geen raadsvergadering, geen beslissingen, alleen het raadswerk blijft. De zorg om schrijnende gevallen in het sociale domein bijvoorbeeld. Het laat niet los en de wereld staat ondertussen in brand. Zo’n reces.
