“Het gaat al stukken beter”, zegt iemand tegen mij na afloop van de vergadering en doelt op de wijze van vergaderen. Ondertussen zijn er financiële zaken besproken en besloten bij inhoudszaken en inhoud besproken bij financiële zaken. Er is -lijkt wel- een notoir
wantrouwen tegen een ieder die met een financiële onderbouwing van een plan komt en er vallen suggesties waarbij de start van een project “Toeristische Objectbewegwijzering” bij wijze van spreken moet worden getoetst aan de wijze waarop pakweg het project “Verbeteren zorgstructuur in het primair onderwijs” in 2009 is gerealiseerd.
Algemeen Belang wordt op basis van standpunten ingekleurd en zo ontstaan er verschillende Algemeen Belangen en dat is wel zo handig bij de legitimiteit van de besluitvorming. Werken aan een samenwerking, waar we alleen ons alleen in voelen staan of alleen wij bepalend willen zijn. ‘Wij’ wordt ineens ik-wij en de ander. Een schorsing van ‘twee tellen’ die zo makkelijk minimaal 5 minuten beslaat. Slip-of-the-tongues, “ik heb dat niet gezegd”, “U begrijpt het niet”, conclusies die wel of-toch-maar-niet gedeeld worden en ondertussen loopt een audioband mee.
Bespreekstukken blijken direct afgehamerd te kunnen worden en een gevraagde stemming geeft een unaniem beeld . Kan wel weer tegengesteld zijn, dat dan weer wel: een groep bewoners komt verontrust, op basis van uitspraken en voorinformatie, stellig overtuigd dat hun zaak verloren is. Raadsleden lijken tussen commissievergaderingen en de raadsvergadering miraculeus voor 180 procent en graden te zijn overtuigd, onder het mom van ‘betrouwbaar bestuur’. Als tenslotte tijdens de rondvraag, een ‘statement ter overdenking’ alle stemmen doet verstommen (“was dat uw vraag?”) wordt De Verwarring afgesloten met een borrel en met heel veel vragen aan elkaar…
