fractievoorzitter

Het Afscheid

Dames en heren, de taak zit er bijna op. Meer dan negen jaar hebben ik lief en leed van onze gemeente en ons college gedeeld, gedelibereerd, geblokkeerd, geamendeerd, gele kaarten gegeven, moties van treurnis en al wat mogelijk is met raadsinstrumenten in de handen van een enthousiast leek.

Leken, dat begrip moeten we koesteren en overdragen naar een nieuwe gemeenteraad. Want dat beroepen op een expertise doet immers vermoeden dat het raadslid op de stoel van een ambtenaar wil zitten. Dat kan: Daarvoor moet het raadslid gewoon solliciteren – en dat kan: onze nieuwe gemeente laten wij glorieus achter met circa 65 vacatures. Niemand hoeft dus ongerust te zijn brodeloos te worden na deze periode. En een goed ambtenarenapparaat is -zo weten wij- onmisbaar.

Gemeentehuis Beesd

Afgelopen jaren heb ik dierbare herinneringen opgebouwd met een behoorlijk aantal ambtenaren en een paar in het bijzonder. Zij gaven me heldere informatie, wezen op mogelijkheden en onmogelijkheden, hadden geduld met me, nog meer geduld en hadden moed om mij om verduidelijking te vragen en weer anderen wisten dat ik van koud water hou tijdens vergaderingen. 

Ik kan geen namen noemen, dat is ons protocol en die scheiding moeten we ook koesteren. De politieke arena kan niet zonder die scheiding en niet zonder die samenwerking. Dank daarvoor allen.

Stiekem ben ik jaloers op jullie. Een nieuwe gemeente om op te bouwen. Waar wij op kunnen bouwen. Volop kansen om te ontwikkelen, te plooien en te ontplooien en geen oud zeer. En u weet veranderen betekent niet ‘ver’ en ‘anderen’ maar ‘ik’ en ‘dichtbij’.

Volksvertegenwoordiger zijn in plaats van partijvertegenwoordigers. Dat bleek in Geldermalsen weerbarstig in de praktijk en bijna ontstond de traditie vergaderingen te beperken tot het vragenuurtje aan het college. Taai, saai en niet inspirerend en de enige opwinding bleek een verspreking of zoiets, die dan de aard van het beestje bleek te zijn en de ogen van de gemeentesecretaris deed sluiten in concentratie. En dat is jammer.

Jammer ook omdat we onze kaderstellende taak niet mogen onderschatten, onze controlerende taak niet moeten verzaken en we weten dat alles complexer wordt en veelomvattender;  het is goed dat de raad groter wordt, het is goed dat er aan het nieuwe werken wordt gewerkt. Dat zal de publieke zaak goed doen.

Afscheid van deze gemeente is afscheid nemen van tradities: We hadden de traditie van beschouwingen, van stamppotten en van preken waar vier jaar geleden fractievoorzitters nog klamme handen van kregen, acht pagina’s tekst sonoor voordroegen en hun beste pak voor aantrokken.

Maar de das is allang af, het colbert is uit en de eerste opgestroopte mouwen zijn al gesignaleerd en dit jaar is er zelfs geen beschouwing meer. Het katheder blijft leeg en een interruptiemicrofoon hadden we toch al niet.

Nog een traditie die ons is voorgegaan in het verdwijnen: De schorsingen van Geldermalsen. Hét befaamde ‘coaliserende’ instrument van ons om tussen zakenreizen, overwerken en actualiteit in kluchtvorm a la John Lantink compleet met bespreekkamerdeurtjes, die hilarisch open en dicht gaan, en zo in de laatste scène tot een meerderheid te komen. Het is niet meer.

De etentjes, de uitjes, de workshops en het werken aan de samenhang of integriteit, tradities afgelopen jaren, allemaal onder druk van de tijdgeest verdwenen. Te druk, te weinig tijd voor het politieke handwerk en toch oh zo belangrijk voor de ontlading van de politieke druk.

Alleen de nazit bleef. De Bodes Bar. Een belangrijke traditie waarin na afloop excuses, nadere uitleg, ompraten, blokjes kaas en stukjes worst, verslavende pinda’s en een stomp op de arm de lucht altijd klaarde. Uiteindelijk. Als Max (onze griffier) het licht uitdeed. Ook voor en namens degenen die niet bleven en hun vergetelheid elders zochten.

De vergetelheid vind ik nog wel een serieus punt van aandacht. De overdracht van dinodossiers, van paarse krokodillen tot Lange Termijn Agenda, moties omarmd of niet, rekenkamerrapporten die moeten worden opgevolgd en dat uit drie gemeenten.

 Die taak rust op ons allen, we zijn schatplichtig aan onze inwoners dat een nieuwe raad in een nieuwe gemeente ons geheugen heeft. En ik vraag de nieuwe en oude raadsleden: Beloof me daar aan te werken en die oproep geldt ook voor de ambtenaren. Help ons aan een geheugen.

Meer dan vier jaar is het college gebleven en dat is knap en goed geholpen door loyale ambtenaren, steunfracties en wie weet nog wat ogen en naalden of meer.  Ze mogen hun knopen zelf tellen.  

Burgemeesters wisselden geruisloos, alleen het geruis van de drie burgemeesters in het herindelingsteam nam toe maar dat helpt in de sence of urgency. De raad is echter niet ongehavend gebleven. Zelfs de zetelverdeling werd geraakt, gescheurd en gelijmd. Afgelopen vier jaar zijn nog aardig wat raadsleden gegaan en gekomen. Vier jaar was soms gewoon teveel of te zwaar, op de verkeerde avond of om principiële reden.
En helaas voor Kees van Werkhoven omdat de gezondheid het niet meer toeliet en het is goed dat we de afgelopen raadsvergadering daar bij stilstaan hebben gestaan.

En zo gaat het leven verder, gaat de politiek verder, zonder de gemeenteraad van Geldermalsen maar met een nieuwe gemeenteraad van West Betuwe met een kans voor nieuwe tradities, anders, passend bij deze tijd, passend bij de inwoners van nu en straks in de huizen, die alle partijen -allemaal- hartgrondig beloven te gaan bouwen.

Nog 1 vergadering rest ons tot de toekomst.
Het gaat ons goed. 

Deze tekst is een onderdeel van de tekst uitgesproken op de afscheidsbijeenkomst van de gemeente Geldermalsen met het voltallige personeel, college en raadsleden. De tekst is ook deels verschenen in Raadsledennieuws op 28 oktober.

Voorheen fractievoorzitter (sinds 27 april 2010 tot 31 december 2018) en raadslid voor D66Geldermalsen. Momenteel actief in het bestuur D66Gelderland

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.