“Waarom bent u hier” vraagt de onderzoeker met prangende ogen, na het handenschudden. Haar secretaris houdt de adem in. Lekker begin, denk ik nog terwijl ik ga zitten. Kan ik hier een fout antwoord op geven, of is dit een onderdeel van de vraagtechniek. Ik pijnig ondertussen mijn hersens over de opbouw van Socratische gesprekken uit mijn schoolboeken. “Om uw vragen te beantwoorden, toch?”, stamel ik wat. Stom, nooit een vragend antwoord geven, laat staan met een behoefte aan bevestiging op het eind. Les één uit de cursus ‘assertiviteit’, die ik zelf regelmatig geef. Ik sla alsnog bijna dicht maar begrijp dat ze het niet doet om te pesten maar…

Wat vooraf gebeurde Jeuken, mijn handen jeuken. Na jaren een vorm van retraite, met hooguit wat losse flodders op Twitter, Facebook en wat dies meer zij, is dan toch wel weer tijd om beschouwend terug te blikken, te reflecteren, er iets wijzer van te worden. Terwijl de nieuwe gemeente afgelopen vier jaar zich struikelend naar een eenheid holde, en alles nog geleerd moest worden door iedereen, zat ik daar met een lichte leegte. Druppelgewijs komen de verleidingen binnen. Een stuk in de Koetjong, een terugblik vijf jaar na het AZC-drama, de landelijke verkiezingen, een telefoontje van een lid, activiteiten in het land, telefoontje van de voorzitter, vergaderingen voorzitten, steeds meer…